YETİM BİRİNE MEKTUP YAZAMIYORUM

YETİM BİRİNE MEKTUP YAZAMIYORUM

            Yetim diye kime denir? Lügatte buluğ çağına ermeden babasını kaybedenlere denir. Aslında öyle mi?

            Yetim kardeşe asla mektup yazamam çünkü benim zaten yetim bir kardeşim var. Yanlış okumadınız benim yetim bir kardeşim var. Aslında o benim kuzenim. Daha sekiz günlük iken babasını kaybetti. O yüzden tam anlamıyla ne hissedebileceğini biliyorum. Diyeceksiniz ki o nasıl senin kardeşin oluyor, çünkü o benim babama baba diye çağırıyor. Sırf o küçük sarışın tatlı kız için babam bütün hayallerini bıraktı, ne kadar yurt dışı görevi varsa elinin tersi ile itti. O bizimle birlikte büyüdü. Annem ve babam sırf onlar rahat etsin diye onlara yeni bir hane açtılar. Her hafta sonu onun babama baba diye çağırması onun için ayrı bir sevinç… İnanır mısınız? Anneme bile anne diyor, yenge demiyor. O yüzden yetim birine mektup yazamam, çünkü ben de yetim bir kardeşe sahibim.

            Bir de o kızı anlatayım. O kız baban nerde dedikleri zaman direkt olarak benim babamı işaret ediyor. Annen nerde dedikleri zaman annemi ve yengemi işaret ediyor. Resim konusunda yetenekli ve o yaptığı güzel resimlerde altı kişi çiziyor; babam, annem, yengem, ben, kardeşim ve kendisi.

            Ayrıca onun bendeki etkisini anlatayım. Amcamın bir kızı olduğu zaman ben yeni bir kuzenim olduğu için çok sevindim. O doğduğu ve yedi gün amcamla konuşmayı çok istedim ama kısmet değilmiş ki olmadı konuşamadım ve 17 Ekim 2009 tarihi geldi. O gün o kadar sevinçliydik ki… İşte o gün hala aklımdan çıkmayan o gün o konuşmak için can attığım amcam bir iş kazası geçirdi. Biz Ankara´dan İstanbul´a nasıl gideceğimizi şaşırdık. O altı saatlik yolu biz üç saatte aldık ve amcamın vefat ettiğini öğrendik. Sonraki gün cenaze için Ordu´ya geldik. Bana o kadar sevdiğim amcamı sen çocuksun, sen korkarsın diye son defa göstermediler. Dinen günahmış… Hepsi de cahil ve okumak için hiçbir şey yapmayan insanlar. O gün kucağıma yetim kuzenimi verdiler. Onu kucağıma verdikleri zaman benim için kuzenimde ölmüştü, onun yerine sanki kardeşim doğmuştu. Bu cümleleri devam ettirmek benim için çok zor. O yüzden yetim birine mektup yazamıyorum.

            Aslında diğer yetim çocuklara göre daha şanslı çünkü en azından baba diyeceği biri var. Fakat hiçbir şekilde babam ona tam olarak bir baba duygusu veremez nedeni belli sonuçta babam onunla her zaman olamıyor ki. Sadece hafta sonları…  Birkaç kitapta görmüştüm “Ölüm ya ayırır ya da birleştirir. Ayrılmak kolaydır fakat birleşmek zordur. Birleşmek için bir sebep ve bir birleştirici gerekir.” Doğru bizim bir sebebimiz var o küçük yetim kardeşim. Birleştiricimiz de var o da babam. Aslında biz o küçük kız için birleştik.

Benim kendi anne tarafıma bile yakın. Anneanneme “Hayriye Anneanne” diyor dedeme de. Dayılarıma bile dayı çağırıyor. Onun nedeni de belli benim annem. O küçük kız için bir bütün aile olarak bir bütün olduk. Onun için her türlü şeyi feda edebiliriz.

            Aslında bu acı çok zordu il başlarda ama o bize az da olsa o acıyı unuturdu. Hem o olamasaydı belki de benim ailem dağılmıştı.

            İşte o benim yetim kardeşim ve de yukarıdaki hikayede bizim hikayemiz bir nevi. Onunla birlikte bende yetimliği öğrendim. O yüzden yetim birine mektup yazamıyorum.

                                                                                                         

                                                                                                      Kaan Göktuğ AKYÜZ